Kirazlı Blog🍒

 Yazılarımı genelde mutluyken ve konfor alanımın içindeyken yazarım, ancak şuan üzgünüm epey hem de, ne yazsam bilmiyorum sadece sakinleşmeye ihtiyaç duyduğum için bilgisayarıma sarıldım diyebilirim. Üzgünken kendimi yalnız ve başarısız hissetmem normal mi? Oysa ki yalnız ve başarısız olmadığımı çok iyi biliyorum, aksine uzun süredir olmadığım kadar başarılı ve sevdiğim insanlarla donatılmış haldeyim. Bir yanım hıçkıra hıçkıra ağlamak istiyor şuan, diğer yanımda onun başını usulca okşayıp sen güçlü bir kadınsın diyor sanki. Hep güçlü olmak istedim, hep kendi ayaklarımın üstünde durmak ve hep kendim olmak... Tabii bu her zaman kolay olmadı özellikle 'el alem ne der?' den kaçamadım hiç sonra hiç tam anlamıyla güçlü hissetmedim, tam anlamıyla kendin olabildin mi? diye sorarsanız, o da her yerde mümkün olmuyor maalesef.  Bazen hayatımın önem sırasında kayboluyor gibi hissediyorum mesela yapılacaklar listem yapmayı hiç istemediklerimle dolunca sayfayı yırtıp atmak istiyorum sonra ma

Ağustos ayı benim için tam anlamıyla dolu dolu geçti. Evde olduğum süreçte böyle yoğun olabileceğimi tahmin etmemiştim ama oluyormuş gerçekten, test edildi ve onaylandı.  Uzaktan eğitim olmasından faydalanarak yaz okulunda birkaç ders aldım. Üstelik bu sayede gelecekte yapmak istediklerimi tekrar hatırlamış oldum; bir süredir ara verdiğim Ales konularına yeniden başladım, kendimi çok sıkmasam da matematikte yapabileceğimi düşündüğüm konuları bitirdim ayrıca geometriyi de yarıladım. Bu arada yazımı okuyacağını tahmin ettiğim bazı arkadaşlarım Kpss de şanslarını denediler, buradan onlara bir kucak dolusu çiçek göndermek istiyorum, Rabbim emeklerimizin karşılığını verir İnşallah.  Virüs konusuna gelirsem, insanın gerçekten bu hayatta alışamayacağı şey yokmuş öğrenmiş oldum, evde yeterinden fazla kalmaya alıştığım gibi evden çıkarken çantama attığım şeylerin yanına kolonya eklemeye de alıştım. Yıllardır çantasında hep kolonya taşıyan anneannemin çok ileri görüşlü bir kadın olduğu da bu dön